آیا رهگیری و انهدام این بمب‌افکن‌ها ممکن است؟

این بمب‌افکن‌ها، با توجه به پیشرفتگی فوق‌العاده‌ای که دارند، سؤالاتی را در مورد قابلیت رهگیری و انهدامشان مطرح می‌کنند. باید اذعان کرد که این هواپیماها مجهز به تجهیزات جنگ الکترونیک و انواع سیستم‌های مدرن هستند. برای مثال، B-2 یک بمب‌افکن رادارگریز است که می‌تواند بدون شناسایی رادارها به عمق خاک دشمن نفوذ کند و سطح مقطع راداری بسیار پایینی دارد. این ویژگی‌ها، در کنار توانمندی‌های بسیار بالای دیگر، این بمب‌افکن‌ها را به ابزاری قدرتمند تبدیل کرده است.

برنامه‌ریزی دقیق، کلید عملیات موفق

این بمب‌افکن‌ها، به دلیل اینکه استراتژیک محسوب می‌شوند و قیمت بسیار بالایی دارند، تنها برای مأموریت‌های خاص به کار گرفته می‌شوند و برای ارتش‌هایی مانند ارتش آمریکا اهمیت ویژه‌ای دارند. بنابراین، هرگز بدون برنامه‌ریزی دقیق وارد منطقه خطر نمی‌شوند. اینگونه نیست که بدون حساب و کتاب وارد فضای کشوری با پدافند قدرتمند شوند. تصور اینکه ما اینجا نشسته‌ایم و این‌ها بیایند و ما بتوانیم آن‌ها را بزنیم، کاملاً غیرواقع‌بینانه است.

این بمب‌افکن‌ها تنها زمانی وارد عملیات می‌شوند که اطمینان کامل داشته باشند تهدید خاصی در منطقه وجود ندارد یا اگر تهدیدی هست، قابلیت مقابله با آن را دارند. هرگز بی‌محابا وارد یک منطقه نمی‌شوند. در یک جنگ گسترده، ابتدا پدافند دشمن سرکوب می‌شود، تهدیدات از بین می‌روند، و شرایط طوری مهیا می‌شود که بمب‌افکن‌ها بتوانند بدون خطر وارد فضا شوند و مأموریت خود را به انجام برسانند.

بنابراین، این تصور که پدافند بنشیند و منتظر ورود هواپیماها باشد تا آن‌ها را هدف قرار دهد، واقع‌بینانه نیست. تمام این عملیات‌ها با دقت برنامه‌ریزی می‌شوند، برآوردهای عملیاتی صورت می‌گیرد، و فرماندهان با در نظر گرفتن تمام جوانب تصمیم‌گیری می‌کنند. ورود این هواپیماها کاملاً حساب‌شده است و اتفاقی نیست.

هماهنگی جامع نظامی

در یک جنگ گسترده، تمام ابزارها و سیستم‌های نظامی ارتش به صورت هماهنگ به کار گرفته می‌شوند. همه بخش‌ها نقش مکمل یکدیگر را دارند؛ به عنوان مثال، بمب‌افکن‌ها نقش مکمل جنگنده‌ها را دارند، جنگنده‌ها نقش مکمل موشک‌ها هستند، و تمام این‌ها به صورت یک سیستم منسجم عمل می‌کنند تا منطقه مورد نظر را با دقت بالا، کمترین تلفات و بیشترین اثربخشی هدف قرار دهند یا عملیات هوایی انجام دهند.

تا به امروز، این بمب‌افکن‌ها در ارتش ایالات متحده هیچ تلفاتی در درگیری  نداشته‌اند. در جنگ خلیج فارس یا جنگ عراق، با وجود اینکه عراق پدافند و هواپیماهای رهگیر داشت، این بمب‌افکن‌ها با موفقیت عمل کردند و مأموریت‌های خود را بدون مشکل به انجام رساندند. دلیل آن نیز دقیقاً همین برنامه‌ریزی دقیق و هماهنگی‌های گسترده‌ای است که پیش از عملیات صورت می‌گیرد.

حملات دوربرد، برگ برنده اصلی

یکی از توانمندی‌های مهم این بمب‌افکن‌ها، اجرای حملات دوربرد است. این یعنی بدون نیاز به ورود به منطقه هدف، از فاصله‌ای مانند صد یا هزار کیلومتر، با موشک‌های هواپایه دوربرد مانند موشک‌های AGM-158 یا AGM-86، که سابقه استفاده در جنگ خلیج فارس و سایر نبردها را دارند، حمله را انجام می‌دهند. به این ترتیب، اصلاً نیازی به ورود فیزیکی به منطقه نیست.

آن‌ها دقیقاً این نوع عملیات را انجام می‌دهند؛ از فواصل دور، موشک‌ها را پرتاب می‌کنند و آن‌ها با دقت به اهداف مشخص‌شده اصابت می‌کنند. بنابراین، عملاً امکان مقابله با این بمب‌افکن‌ها وجود ندارد، به ویژه برای کشورهایی که از نظر دفاعی ضعیف‌تر هستند. چرا که آن‌ها هم تجهیزات مدرن دارند، هم طراحی عملیاتشان بر پایه برنامه‌ریزی بسیار دقیق و با مشارکت تمام نیروهای نظامی انجام می‌گیرد، و در نهایت اهداف مورد نظرشان را با موفقیت نابود می‌کنند.