زبان بدن دیپلمات‌ها؛ گزارشی خاموش از پشت درهای بسته

زبان بدن دیپلمات‌ها؛ گزارش خاموش از پشت درهای بسته

در مذاکرات بین‌المللی، گاهی قبل از اینکه کلمات حرفی بزنند، بدن‌ها گزارش خودشان را داده‌اند. اتاق مذاکره معمولاً بسته است؛ دست‌کم برای رسانه‌ها. اما تصاویر، لحظات عبور، حرکات دست و نوع ایستادن، برای تحلیلگری که به جزئیات حساس است، مثل نوار صوتی واضح‌اند.

در جریان مذاکرات غیرمستقیم ایران و آمریکا، یکی از معدود راه‌هایی که امکان رمزگشایی از فضای داخل اتاق را به تحلیل‌گر می‌داد، زبان بدن مذاکره‌کننده‌ها بود. سید عباس عراقچی در آن مقطع، تنها چهره قابل تحلیل از سمت ایران بود؛ کسی که برخلاف بسیاری از دیپلمات‌ها، رفتارش در کادر دوربین یک پیام اضافه داشت.

ایستادن ثابت، عدم نگاه حاشیه‌ای، مکث‌ قبل از پاسخ‌ دادن به خبرنگاران، و کنترل دست‌ها، همه بخشی از یک زبان از پیش تنظیم‌شده بود. او پیام می‌داد؛ بدون آن‌که لزوماً حرفی بزند.

از زبان بدن تا خط‌مشی میدانی

در بسیاری از گفتگوهای سخت، میشود گفت زبان بدن جزو ابزار هاییست که در کنترل ۱۰۰٪ نیست. در مورد عراقچی، این زبان به حد زیادی تحت کنترل بود. آرامش رفتاری‌اش دقیقاً در نقطه مقابل هیجان مذاکرات، همان چیزی بود که باعث می‌شد تحلیلگران غربی پیش از بیانیه رسمی بفهمند «چیزی امضا نخواهد شد».

شاید اغراق نباشد اگر بگوییم: کسانی که با الگوی رفتاری این تیم آشنا بودند، هر بار از لابی هتل و حرکات چند ثانیه‌ای افراد، نتیجه جلسه را قبل از انتشار رسمی آن دریافت می‌کردند. این سطح از استفاده حرفه‌ای از زبان بدن، تاکتیکی‌ست که کمتر کشوری با چنین دقتی اجرا می‌کند.

در ساختار امنیتی، ما با دو لایه تحلیل طرف هستیم: اولی آن‌چیزی‌ست که از محتوای جلسه می‌دانیم؛ دومی آن‌چیزی‌ست که از رفتار بیرون اتاق درمی‌آید. مورد عراقچی، کلاسیکی‌ترین نمونه از دومی است.